Park ten jest największym spośród siedmiu wchodzących w skład ZJPK. Obejmuje najbardziej skalistą i najwyżej położoną część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Krajobraz Parku jest unikatowy w skali kraju. W północnej części jurajskie skały wapienne wznoszą się na wysokość kilkudziesięciu metrów nad powierzchnią Wyżyny, w południowej części tworzą urwiste ściany, doliny i wąwozy, a pojedyncze skałki przybierają kształty pałek, maczug, igielnic czy organów.

Charakterystyczną cechą krasowego krajobrazu Parku są liczne jaskinie (ok. 350) z naciekami oraz źródła krasowe zwane wywierzyskami. Najciekawsze zbiorowiska roślinne tego terenu to murawy naskalne, murawy piaskowe, zarośla kserotermiczne oraz buczyna sudecka i bory sosnowe na piaskach. Największą osobliwością florystyczną jest endemit - przytulia krakowska. 

Park ma również wysokie walory kulturowe, znajdują się tutaj m.in. liczne ruiny średniowiecznych zamków i strażnic zbudowanych na urwistych jurajskich skałach. Istnieje zamysł, by na tych terenach powołać park narodowy.